Διοικητικές Διαφορές – Δημόσιες Συμβάσεις – Σχέσεις Κράτους με Φυσικά και Νομικά Πρόσωπα.

Το Διοικητικό Δίκαιο, είναι το σύστημα των κανόνων βάσει των οποίων ρυθμίζονται η οργάνωση και η λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, δηλαδή του συνόλου των δημοσίων υπηρεσιών του κράτους και των νομικών προσώπων εκείνων που διακρίνονται ως φορείς άσκησης δημοσίας εξουσίας, καθώς και τις σχέσεις αυτών προς τους πολίτες και τα διοικητικά όργανα. θέματα που αφορούν τη διάρθρωση, το προσωπικό, την περιουσία, ή αναφέρονται στο διοικητικό και δικαστικό έλεγχο και στις εκδιδόμενες υπό των παραπάνω υπηρεσιών και νομικών προσώπων διοικητικές πράξεις, όπως και στη διαμόρφωση των σχέσεων προς τρίτους, και ακόμη στη κατ΄ αρμοδιότητα έκταση που δρουν αυτές, διέπονται από το Διοικητικό Δίκαιο που ουσιαστικά αποτελεί τον πιο ζωτικό κοινωνικό κλάδο του Συνταγματικού Δικαίου.

Άρχισε να εμφανίζεται ως αυτούσιο Δίκαιο, στις ευρωπαϊκές χώρες, από της εποχής τη επικράτησης του λεγόμενου “κράτους δικαίου”, περί τα μέσα του 19ου αιώνα. Η απαρχή της εφαρμογής του όμως ανιχνεύεται στην Αγγλία κατά το 17ο αιώνα που σημειώθηκαν και οι πρώτοι περιορισμοί στην αυθαιρεσία της διοίκησης αλλά και ταυτόχρονα στην υποχρέωση υποταγής στο νόμο. Παρά ταύτα πατρίδα του Διοικητικού Δικαίου θεωρείται η Γαλλία στην οποία λειτούργησαν οι πρώτες διοικητικές επιτροπές και ιδρύθηκαν τα πρώτα διοικητικά δικαστήρια που αναγνώριζαν τα δημόσια δικαιώματα των διοικουμένων.

Στην Ελλάδα το Διοικητικό Δίκαιο πρωτοεμφανίσθηκε, σχεδόν την ίδια εποχή, το 1833, από την τότε βαυαρική κυβέρνηση βασιζόμενο στο γαλλικό πρότυπο, πλην όμως αναπτύχθηκε, έναν αιώνα αργότερα, κυρίως μετά τη ψήφιση του Ν. 3713/1928 δια του οποίου ιδρύθηκε και τέθηκε τελικά σε λειτουργία το προβλεπόμενο Συμβούλιο της Επικρατείας το 1929, η νομολογία του οποίου διέπλασσε τις γενικές αρχές του κλάδου και διαμόρφωσε αυτοτελώς την έννοια της αρχής της νομιμότητας. Αποτελεί το ζωτικότερο κλάδο του Δημοσίου Δικαίου. Συνδέεται στενά με το Συνταγματικό Δίκαιο του οποίου αποτελούσε παλαιότερα τμήμα του. Στη χώρα μας η επιστήμη του Διοικητικού Δικαίου αναπτύχθηκε με βάση τα πρότυπα της γαλλικής και γερμανικής επιστήμης. Καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα από μεγάλους Καθηγητές του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου.

Πεδία Εξειδίκευσης:

  • Διοικητικές διαφορές ουσίας (αστική ευθύνη Δημοσίου και ΝΠΔΔ, δημόσιες συμβάσεις, φορολογικές διαφορές, δημοσιουπαλληλικές διαφορές).
  • Ακυρωτικές διαφορές.
  • Αιτήσεις ακυρώσεως προς το ΣτΕ και τα Διοικητικά Δικαστήρια.
  • Προσβολή ατομικών και κανονιστικών διοικητικών πράξεων.
  • Διαφορές υπηρεσιακής κατάστασης δημοσίων υπαλλήλων.
  • Πολεοδομική νομοθεσία.
  • Δασική νομοθεσία και δίκαιο περιβάλλοντος.
  • Αγωγές αποζημίωσης κατά του Ελληνικού Δημοσίου, Ο.Τ.Α. και Ν.Π.Δ.Δ. έναντι Ν.Π.Ι.Δ και Ιδιωτών
  • Άσκηση αιτήσεων θεραπείας, ενδικοφανών προσφυγών και εν γένει εκπροσώπηση και υποστήριξη των διοικουμένων ενώπιον κάθε Δημόσιας Αρχής.
  • Άμυνα απέναντι σε φορολογικούς ελέγχους και παράνομες
    πρακτικές των Φορολογικών Αρχών.
  • Αντιμετώπιση ελέγχων που έχουν ως βάση τους την
    “προσαύξηση” της περιουσίας των ελεγχόμενων και τεκμηρίωση
    ποσών που ανευρέθηκαν κατά το άνοιγμα των τραπεζικών
    λογαριασμών.
  • Φορολογικός σχεδιασμός και οργάνωση επιχειρήσεων,
    φορολογικά κίνητρα σχετικά με την ανάπτυξη της οικονομικής και
    παραγωγικής δραστηριότητας επιχειρήσεων.
  • Εκπροσώπηση και υποστήριξη ιδιωτών, νομικών ή φυσικών
    προσώπων, ενώπιον των διοικητικών δικαστηρίων ή των
    φορολογικών και εν γένει διοικητικών αρχών σχετικά με
    διαφορές που δημιουργούνται από πράξεις ή παραλείψεις των
    οργάνων της φορολογικής Διοίκησης (διοικητικές προσφυγές,
    ανακοπές κατά πράξεων διοικητικής εκτέλεσης, κτλ.).